"hayatın, içimizin yaralarına teselli arama çabasından başka birşey olmadığını farkediyorum.."

Şimdi ben neden o sekiz yaşındaki küçük kız çocuğundan daha güçsüzüm?
Neden kaçıyorum böylesine büyümekten?
Ne olduda ürkekleştim böyle?
Niye korkakça kabuğuma çekildim?
O, konuşmasından bıktıran küçük kıza ne olduda,böyle konuşmaktan bile bıkkın hale geldi?
Kendine olan umudunu kaybetti, kendini sevemedi bi türlü, belki nefret etti, düştü dizleri parçalandı, tabii bir de kalbi..
En hafif rüzgarda, yalpalandı ,sustu, suratı asıldı küçük kızın.
Cismi büyüyüp güçlenmişti belki ama kalbi küçük bi kızınkinden bile zayıftı.
Yaralanmıştı, yaralamıştı; yaralarına merhem sürecek kadar büyüktü yaşı ama ruhu sekiz yaşındaydı annesine sarılıp, uyuyup sabaha iyileşmiş olarak uyanamazmıydı, çocuklar çabuk unuturdu, çabucacık unutup, kabuk bağlasa olmazmıydı yaraları?

Not:Başlıkta ki alıntı Kemal Sayar'ın "Hayat teselli bulmaktır" adlı kitabından.